کلیسا و سینما
معرفی مقاله
هنگامی که کلیسا و سینما ترکیب می شوند، محو شدن مرزها به واسطه ی رسانه شناسی اوانجلیکالیسم
ارائه دهنده : زینب خرمی شاد
به کار گیری رسانه های اجتماعی، پیدایش گروه های مذهبی جدیدی را با فرصت هایی برای اثبات خودشان در مقابل نهاد های مذهبی تثبیت شده به ارمغان می آورد. تقاطع سینما و کلیسا بخش اصلی این پدیده را صورت می بخشد. از یک دیدگاه، بسیاری از کلیسا ها رسانه ی دیجیتال را به کار می گیرند: از پخش کلیپ های هالیوودی در خطبه ها تا ایراد خطبه هایی که به صورت سراسری از طریق ویدئو دریافت می شوند. به همین نحو، در سراسر دنیا کلیسا هایی به عنوان شکل جدیدی از عبادت صبح یکشنبه، در سینما پدید آمده اند.
این نوشتار تقاطع سینما و کلیسا را در مطالعه ی موردی از 2 گروه افراد حاضر در کلیسا بررسی می کند:
1. " کلیسای شهر" در وورتنبرگ آلمان، که اجتماع اعتقادی پروتستان هایی است که در مرکز شهر برای عبادت صبح یکشنبه دور هم جمع می شوند
2. "LCBC" ( زندگی هایی که توسط مسیح تغییر یافته اند.)، که یکی از بزرگترین اجتماعات کلیسا های جهان در ساحل شرقی آمریکا است. هم زمان با برگزاری زنده ی خطبه در فضای باز این کلیسا، خطبه ها به صورت دیجیتال نیز برای سایر افرادی که حاضر نیستند پخش می شود. "کلیسای شهر" و" LCBC" مثال هایی از شمار روز افزون اجتماعات اعتقادی هستند که به 2 منظور بر رسانه های موزیکال عمومی و اجتماعی تکیه دارند: 1. از نو معنی بخشیدن به روابط دینی در سطح جهانی و محلی و 2. ادعای هویتی که از نظر فرهنگی جایگزین؛ و از نظر معنوی قابل اعتماد است. اجتماعات اعتقادی رسانه محور هم چون "کلیسای شهر" و" LCBC" با به کارگیری جریان های بین المللی موسیقی عبادت، فیلم ها و احساس اینترنت ویروسی، تقدس اثبات شده و جای گرفته در متن جامعه را از نو صورت بندی می کنند. استفاده ی "کلیسای شهر" از موسیقی و رسانه در میان اشکال سنتی مسیحیت آلمانی و اجتماع جهانی پروتستان متفاوت است. بررسی تغییرات و تحرکات موسیقی و رسانه در فضا های عبادتی جدید نشان می دهد که اهمیت روز افزون انتخاب موسیقی و رسانه ی فراملی، نقشی بسیار مهم و بنیادین در تفاوت قائل شدن میان اجتماعات معنوی به وجود آمده و کشور های مذهبی مجاور که از نظر تاریخی سلطه داشته اند، ایفا می کند.
کلیسا های رسانه شناسی(پروژه ی کلیسایی به وسعت جهان) که به منظور دوباره وارد کردن دین در متن زندگی از طریق رسانه های عمومی وارد عمل می شوند؛ بر حکمت ها و الهیاتی تکیه می کنند که انس و آشنایی عابدان با رسانه های عمومی را شامل می شوند. هنگامی که رسانه ی عمومی به پرستش کمک می کند، درخواست تجدید نظر جمعی از سوی رسانه های خارج از کلیسا به این روند مذهبی وارد می شود. با این حال، ایده ی پشت این طرح "دوباره وارد کردن دین در متن زندگی" برای نشان دادن برجستگی فراتر بودن ارتباط فرد دین دار از صرف وظیفه ی پرستش نیز هست. تبادل بین عابد و کشیش در کلیسای شهر وورتنبورگ، این تحرکات را نشان می دهد. به طور معمول خطبه و موعظه در کلیسای شهر با ویدئوکلیپ آغاز می شود. در روز یکشنبه ای، صحنه ای از فیلم جیمز باند (دنیا کافی نیست) پخش شد. جیمز باند به صندلی بسته شده بود و زنی که پوشش اندکی داشت، سعی داشت او را فریب دهد و از ماموریتش بازدارد. سپس خطبه و موعظه ی کشیش با توضیح این نکته که "چگونه مسیحیت مومنان را به پایبند ماندن به حقیقت و راستی، با وجود حواس پرتی های دنیوی فرا می خواند" ادامه یافت. در ادامه ی خطبه در بخش " از کشیش سوال بپرسید" یکی از اهالی پرسید: ( چه ارتباطی میان پخش چنین ویدئو ی تحریک کننده ای با عبادت وجود دارد؟) پاسخ وزیر کلیسای شهر، کریستین اشمیتر زیرکانه بود. ( شما خودتان پاسخ را می دانید، مگر نه؟! احتمالا شما این فیلم یا مشابه آن را دیده اید. اگر من و شما این گونه فیلم ها را خارج از کلیسا می بینیم چگونه می توانیم در کلیسا با آن ها سروکار نداشته باشیم! خداوند به آنچه ما انجام می دهیم آگاه است.) توضیح اشمیتر این حکمت را نقل می کند که خداوند همه جا حاضر، و بر همه چیز ناظر است. این خدا در زندگی روزمره حضور پر رنگی دارد و در واقع فاصله ای بین فضای روحانی و فضای دنیوی وجود ندارد. تعابیر اشمیتر با مطالعات " هر روز پروتستانتیسم" نوشته ی انسان شناس تاینا لارمن، تشدید می شود. مطالعات لارمن در حوزه ی اوانجلیکالیسم های کالیفرنیا( گروهی از پروتستان هایی که از تلویزیون برای تبلیغ دین استفاده می کنند) نشان می دهد که چگونه مسیحیان به خدایی ماندگار که در تمام دنیا حاضر و ناظر است اعتقاد دارند. این خدای مسیحی با شما به تماشای فیلم می نشیند و در اینترنت همراه شما به گشت و گذار می پردازد. او می تواند شما را در فهم رسانه ای یاری رساند، حتی اگر به طور مشخص با یک پیام آشکار مسیحی روبرو نباشید. براساس این منطق خداوند بسیار عالم است. از منظر سینما این فعالیت ها مشابه با رسانه های سکولار بالقوه مقدس است. در کلیسا ها مانند "کلیسای شهر" و" LCBC"، بسیاری از شرکت کنندگان فیلم های تکراری می بینند و همچنین تعدادی از آن ها در سینما بازی می کنند و آن را به عنوان یک رفتار طبیعی پذیرفته اند و بر این باورند که خدا در این فعالیت ها با آن ها شرکت می کند. بسیاری از والدین پروتستانی نوجوانان خود و خود را به قضاوت فیلم ها و دیگر رسانه ها بر اساس حضور خدای دانای مطلق تشویق می کنند: مثلا دوست دارید این فیلم را تماشا کنید اگر مسیح کنار شما نشسته باشد؟ از آن جا که او هست! این نوع از ساخت گسترش باورهای پروتستانی درباره ی همه جا بودن خداوندی حاضر و فعال در زندگی روزمره از جمله سینما، موسیقی پاپ و عرصه ی دیجیتال را نشان می دهد. درک کردن نیروی بالقوه ی مقدس ( پتانسیل روحانی) در اتفاقات روزمره می تواند تبلیغ اصلی کلیسا های دوستانه ی رسانه ای باشد که به نسل ما خدمت می کنند. رسانه شناسی پروتستانی، تکنولوژی و جوهر زندگی را خارج از کلیسا، رسانه های دیجیتالی، سینما و موسیقی پاپ را که به قصد تشکیل بخش مهمی از عبادت صبح یکشنبه به وجود آمده است، در بر می گیرد. روابط، حلقه بازخوردی را شکل می دهند به عنوان مثال رسانه های سکولار در عبادت(خالی از عبادت) که به رسانه های بالقوه مقدس خارج از عبادت تبدیل شده است. در الهیاتی که اعتقاد به خداوند دائمی و حاضر در آن واحد وجود دارد؛ رسانه های دنیوی روزمره اهمیتی مقدس می گیرد.
